Vrijwel elke ouder wil het graag goed doen voor zijn kind in de opvoeding. De één is daarbij heel invoelend en volgend, een ander wat meer bepalend en directief. Iedereen doet dat natuurlijk op zijn/haar eigen unieke manier, maar meestal blijkt het toch in één van de volgende categorieën te vallen.

1. De autoritatieve opvoedingsstijl (niet te verwarren met autoritaire). Deze ouders zijn in de opvoeding gericht op hun kind en zijn behoeften. Ouders accepteren hun kind zoals het is en geven tegelijkertijd ook aan wat ze van het kind verwachten. Enerzijds volgend, anderzijds bepalend. Deze ouders lopen niet voor hun kind uit en lopen er ook niet achteraan. Ze lopen er vooral naast! Ze steunen hun kind, leggen uit waarom bepaalde zaken niet mogen en nemen de belangen van het kind in hun besluiten mee. Ze waarderen daarin mondigheid van hun kind, maar accepteren geen brutale monden.
2. De autoritaire opvoedingsstijl: Deze ouders zijn ouder-gericht. Zij bepalen hoe de zaken lopen en wat het kind wel en niet doet. Deze ouders gaat het niet zozeer om het belang van het kind, er wordt controle uitgeoefend. Er is minder acceptatie van het kind en minder ondersteuning. Deze kinderen leren goed luisteren, maar hebben een lager zelfbeeld en zijn wat angstig.
3. De permissieve opvoedingsstijl is kindgericht en er is veel acceptatie van het kind en zijn wensen. Tegelijkertijd is er weinig controle of regels. Zij gaan er in hun permissieve, dus toegeeflijke, opvoedstijl vanuit dat een kind moet kunnen experimenteren met gedrag en willen het daarom zo min mogelijk begrenzen. Ze vinden dat hun kind vooral zichzelf moet kunnen zijn en vertrouwen erop dat een kind op die manier uiteindelijk zijn ‘authentieke zelf’ wel zal vinden. Deze kinderen hebben vaak wel zelfvertrouwen en zijn wat vrijer, waardoor er wat meer gedragsproblemen kunnen zijn. Ze gaan gemakkelijker over andermans grenzen, want ze leren niet goed met grenzen omgaan.
4. De onverschillige opvoedingsstijl is oudergericht. Ouders zijn meer met zichzelf bezig, dan met hun rol als opvoeder en hoe deze in te vullen. Er is een groter risico dat de behoeften van de kinderen verwaarloosd wordt, ouders bieden geen ondersteuning en er zijn ook geen regels, het kind moet het zelf uitzoeken.

Het is niet moeilijk tussen de regels door te lezen welke opvoedingsstijl de meest stabiele kinderen voortbrengt. Tegelijkertijd is dat een opvoedingsstijl die een behoorlijke dosis autonomie van een ouder vraagt. Dat je weet van je eigen zwakke plekken: wanneer ben je onzeker in de opvoeding? Hoe krijgt je kind je witheet? Wat voor invloed heeft je eigen opvoeding van vroeger nu nog op je in de opvoeding van je eigen kinderen.  Hoe ga je om met lastige vragen van je kind en met conflicten? Een zelfonderzoekje is hierbij geen overbodige luxe, want veel doen we toch vanuit een soort automatisme. Vanzelfsprekend ben je ook welkom om bij me langskomen om samen verdiepend naar je rol als ouder te kijken in relatie tot jouw unieke kinderen.