De moeder van Rolf belt me op. Het zit haar tot hier! Iedere ochtend moet ze haar vijfjarige achter de vodden zitten om op tijd op school te komen. Aankleden, dooreten, tanden poetsen: hij raakt overal bij afgeleid. Maar niet alleen dat, vaak lijkt hij echt te wachten tot zijn moeder hem weer aanspoort en kijkt hij tevreden wanneer ze ongeduldig wordt. Ze zitten helemaal met elkaar in een negatieve spiraal. Moeder rijdt soms huilend terug van school. Ze baalt dat ze het niet weet te doorbreken en de sfeer is vaak nog niet tussen hen hersteld wanneer hij ‘s-middags thuis komt.

Het wel of niet aankleden is echt een ding wat in de relatie tussen moeder en zoon is gaan zitten, beiden zijn onmachtig en zoekend weer grip te krijgen.

Door alle dingen die Rolf ‘s-morgens zelf moet doen voor hem uit te tekenen, haal ik het uit de relatie tussen moeder en zoon. Rolf heeft nu een blad waarop alle dingetjes die hij moet doen opeenvolgend staan uitgetekend. Wanneer dat allemaal voltooid is, dan mag Rolf een sticker plakken op een blad. Tijdens het tekenen luistert Rolf aandachtig. Door er op papier over te “praten” blijft het neutraal en zonder oordeel. Rolf verbetert mij wanneer ik naar zijn smaak zijn haren te kort teken, ik pas het aan. Als het stappenplan klaar is, is Rolf tevreden. Vol trots laat hij de tekening aan moeder zien en samen bedenken ze een passende beloning: bij 10 stickers gaan ze samen naar de kinderboerderij.

Moeder belt mij de volgende middag opgelucht op: het ging goed, sinds lange tijd ging Rolf naar school en voelde het goed tussen hen. Fijn! Wat voor ons zo logisch lijkt, is voor kinderen soms echt nog een gezoek. Doordat moeder hem voortdurend (moest) aansturen voelde Rolf zich slechter over zichzelf, hij kon het nog niet. Uit frustratie zocht hij grip door dit juist op de spits te drijven. Maar dat deed hij niet voor zijn lol! Het was gewoon nog teveel voor hem. Tijdens het samen uittekenen kon Rolf me alle stapjes wel vertellen, maar hij moest er echt nog bij nadenken. Op een hectisch moment als de ochtend kan dat net teveel zijn. Hij kon het in zijn koppie niet ordenen. De tekening gaf rust en een gevoel van zelfstandigheid. Er zijn echt nog wel ochtenden geweest dat het weer even wat moeilijker ging, maar uiteindelijk heeft Rolf 30 stickers mogen plakken en zijn ze 3 keer naar de kinderboerderij geweest. De tekening had hij na 15 stickers al niet meer nodig. Toen was het geautomatiseerd. Je ziet dat je niet hoeft te kunnen tekenen om op deze manier met een kind te praten.