Laatst werd ik door een vader gebeld. Zijn zoon (8 jaar) hoort stemmen en deze geven hem opdrachten tot vervelende dingen: iemand slaan, niet luisteren naar de juf, spullen kapot maken en flinke driftbuien.

Op school was dit zo erg niet te hanteren dat ouders al af en toe werden opgebeld met de opdracht: kom hem maar halen, ’t is weer zover…

De intake stond gepland en na een paar dagen belde de huisarts mij op. Zij maakte zich ernstige zorgen over deze jongen en vroeg zich af of vader bij mij wel aan het juiste adres was met deze hulpvraag. Zij wilde ouders doorverwijzen naar de psychiatrie. Ik vond het daar veel te vroeg voor. Met psychiatrie kom je al snel in een vast hoekje terecht met best stevige diagnoses. Ik vind het zonde om gelijk die weg in te slaan….dat kun je altijd nog doen.

Na de intake ging ik aan de gang met een energieke en gemotiveerde jongen. Hij werd gek van de drukte in zijn hoofd; stemmen die van alles roepen. Om er vanaf te zijn gaf hij ze vaak hun zin, maar eigenlijk hielp het niks. Een paar sessies praatten we over de stemmen, maakte hij een tekening van de drukte in zijn hoofd en voerde hij talloze heftige zwaardgevechten met een draak. Het viel mij op hoe dapper deze jongen was dat hij het iedere sessie weer aandurfde die draak te grazen te nemen. Ik complimenteerde hem ermee en voegde eraan toe: “weten die stemmen in jouw hoofd wel welk gevaar ze lopen door juist in jouw hoofd te gaan zitten storen? Tjonge man! Ik zou maar uitkijken als ik hun was!”

Hij liet zijn nepzwaard vallen, zakte op een stoel neer en wilde met mij samen mijn knuffelcollectie bekijken…. Zo zacht opeens!

De week erop kwam hij enthousiast vertellen dat hij geen last meer had van de stemmen. Hij had geen idee waarom maar het was klaar.

En zo gaat het vaak. Kinderen hoeven zelf niet altijd te begrijpen welke zin of welke activiteit hun probleem heeft doen verdwijnen. Het is niet belangrijk. Als het maar helpt!