Heb jij ook een kind dat zich op jou afreageert om weer in balans te komen? Sommige kinderen zoeken dan gewoon ruzie met je of gaan je beschuldigen van dingen die jij helemaal niet hebt gedaan, die ze zelf hebben gedaan. Eerst probeer je er nog rustig en redelijk op te reageren, maar sommige kinderen gaan net zo lang door tot je er meer dan genoeg van hebt. Na een heftige botsing met jou, die soms ook nog behoorlijk lang kan nasudderen, dan komen er tranen, spijt (niet altijd) en weer rust. Jammer dat het elke keer zo moet, denk je dan. Wat je ook probeert, of hij spijt heeft of niet, het gaat iedere keer weer op deze manier. Waarom toch?

Gedurende de dag moet je kind soms een rollercoaster aan gevoelens incasseren. Vooral op school wordt er veel geschakeld en is er echt geen tijd om stil te staan bij alle gevoelens die kinderen onderweg misschien hebben gehad en waar het eigenlijk nog wat aandacht of erkenning op nodig heeft. Vervolgens komt het thuis, daar waar het zich ontspant, en dan komt de brok aan onverwerkte emoties ineens naar boven. Kinderen denken vaak niet na over het waarom en waarvan. Ze voelen zich rot en moeten daar zo snel mogelijk vanaf. Jij, de veilige ouder, die toch altijd wel van hem zal blijven houden, bent beschikbaar en moet het vervolgens ontgelden.

Wanneer ik met deze kinderen in mijn praktijk praat is er nooit 1 die daar tevreden over is. Ze willen dit niet, maar weten niet hoe anders. Wanneer de gevolgen duidelijk worden dan zijn er zelfs alleen maar verliezers. Voor deze kinderen is het belangrijk om te leren luisteren naar hun diepere gevoelens. Vaak willen ze alleen maar troost en erkenning. Een conflict met mama of papa heeft dat zelden tot resultaat. Een vijfjarig cliëntje van me liet dit patroon ook steeds vaker zien. Voor haar heb ik onderstaande tekening gemaakt. Hij heeft een poos op haar bureau gelegen, zodat ze  haar mogelijkheden goed tot zich kon door laten dringen en tegenwoordig kiest zij anders. Ze moest het gewoon net even bewust weten.