Luuk van 4 jaar gaat sinds een half jaar naar school. Hij is hoog-gevoelig, pikt alle indrukken op. Dit in zo’n extreme mate dat hij onhandelbaar is: hij blijft niet zitten op zijn stoel, heeft zijn aandacht niet bij de juf en hij maakt storende, repeterende geluiden in de klas. Betrokken beroepskrachten suggereren voorzichtig zowel ADHD als autisme.

De eerste sessie praat Luuk alleen maar over zijn lievelingsonderwerp dinosaurussen. Hij weet er veel van en het lijkt het enige te zijn wat in zijn belangstelling ligt. Ik sluit aan, luister geïnteresseerd en geef hem alle ruimte. In de tussentijd valt mij op dat hij ook bij mij grenzen niet lijkt aan te voelen: hij trekt zelf mijn koelkast open wanneer ik vraag of hij iets te drinken wil, hij opent deuren die niet tot de praktijk behoren en praat dwars door me heen. Ik begrens dat, hij doet een stapje terug, maar ik betwijfel of het binnenkomt wat er gebeurt.

Het is me duidelijk dat Luuk een dominerende eigen wereld heeft gecreëerd van dino’s. Deze wereld krijgt veel van zijn aandacht. Op deze manier weet Luuk wat van al die andere prikkels buiten zich te houden. Dat geldt ook voor de storende geluiden in de klas: lawaai dat hij zelf maakt, daar heeft hij controle over en overstemt de overige prikkels. Dat hij ondertussen de aansluiting mist en zich storend gedraagt gaat langs Luuk heen. Continu wordt hij gecorrigeerd. Het lijkt!! hem niets te doen.

Toch gaat het al snel opvallend beter met Luuk. Hij wordt rustiger, thuis, maar ook op school. Dinosaurussen voeren niet meer voortdurend de boventoon in alles wat Luuk doet. Doordat ik eerst helemaal in zijn wereld stapte, kon Luuk ervaren hoe prettig het is om samen van dezelfde wereld deel uit te maken. Dat blijkt veel gezelliger! Met het buitensluiten van al die prikkels heeft hij zichzelf ook van fijne dingen afgesloten. Luuk is nu gemotiveerd om eens wat vaker uit zijn wereld te stappen, daar valt blijkbaar ook wat leuks te halen! Zijn eigen wereld was grenzeloos, maar naarmate Luuk wat vaker uit zijn wereld stapte kon hij ook zien waar en wanneer er grenzen aangegeven worden.  En toen kwam er rust en écht contact. Zo fijn voor Luuk!