Marit is een meisje van 10 jaar. Haar moeder is overleden aan borstkanker toen zij 8 jaar was, na een slopend ziekbed. Marit leek er naar omstandigheden goed mee om te gaan.
Het laatste half jaar heeft ze echter opeens last van paniekaanvallen. Zij durft niet meer alleen naar boven in huis. Vooral ‘s-avonds, maar steeds vaker ook overdag. Haar vader moet boven zijn totdat Marit in slaap is gevallen. Daarna slaapt ze prima door. Praten over haar moeder doet Marit de laatste tijd minder vaak en minder gemakkelijk. Marit weet niet wat ze er nog over moet zeggen.
Marit ontwikkelt ook dwanghandelingen: ze moet steeds 3 keer iets doen; de lamp aan en uit, haar handen wassen voor het eten, drie keer ademhalen voordat ze een glas aan haar mond zet en dan drie slokken achter elkaar…. Marit ziet zelf ook wel in dat het niet nodig is en ze vindt het ook wel eens onhandig, maar “het moet”, zegt ze.
Vader vindt Marits drang om dingen drie keer te doen maar onzin en storend. Het heeft geen nut, ze weet dat het nergens op slaat, ze moet het gewoon niet doen, vindt vader.
Ik leg haar vader uit dat de dwanghandelingen een poging van Marit zijn om een gevoel van grip te ervaren. Op een ander gebied in haar leven voelt zij zich schijnbaar zo vreselijk machteloos dat ze iets gevonden heeft om zich aan vast te houden. Marits hoofd loopt over en ze zoekt houvast aan hele kleine dingetjes in het hier en nu….en drie keer een kleine handeling uitvoeren, dat moet wel lukken! Het zijn mini-succeservarinkjes.
Ik adviseer vader nu niet te veel aandacht te geven aan die dwanghandelingen van zijn dochter. Daarmee zou vader ongewild “zeggen”: “jij voelt je stuurloos en dat wat je hebt gevonden om je overeind te houden, dat moet je opgeven!”. Dat is natuurlijk niet wat vader wil uitstralen, realiseert hij zich.
Datgene wat Marit zo machteloos maakt, het verlies en het verdriet om haar moeder, dat kunnen we natuurlijk niet wegnemen. Wat we wel kunnen, is zoeken naar de dingen die Marit wél grip kunnen geven. Het gaat dan om heel basale dingen als: dagstructuur, weekplanning, een nette kamer. De dagstructuur weet Marit met haar 10 jaar op zich allang. Vader is dan ook eerst wat sceptisch, maar door weer een weekplanner te gebruiken komt er toch weer meer orde en rust in Marit’s hoofd.
De weekplanner helpt. Marit wordt wat rustiger thuis. Ook in de therapie kan ik merken dat er rust in haar hoofd is gekomen. Langzaamaan begint zij wat meer over haar moeder te praten; over toen ze zo ziek was, het moment van sterven en de uitvaart. We gebruiken daarbij boekjes over rouwverwerking. Soms is het praten Marit echt te veel. Ze wil dan tegen de boksbal aanrammen. Marit is niet alleen verdrietig over het verlies van haar moeder, maar ook boos. Dat vindt ze wel verwarrend, want je mag eigenlijk niet boos zijn op een dode, vindt Marit. Alles is hier goed. Het is Marit haar proces en ik vertrouw er helemaal op dat zij de weg naar innerlijke balans zelf zal wijzen. Het is mijn taak om haar route te herkennen en haar af en toe met haar gezicht de juiste kant op te draaien als ze afdwaalt.
Marit’s route is er één van afwisselend werken aan een schilderij van haar moeder in de hemel en tekeer gaan op de boksbal. Het schilderij hangt zij op haar kamer, zodat haar moeder via de hemel naar haar kan kijken en zij naar haar moeder. Net zoals op schilderijen in de ‘Harry Potter’-boeken, waar de figuren in de schilderijen “echt” leven. Haar moeder leeft voor Marit in het schilderij verder.
Zodra er wat meer balans is besteden we aandacht aan de angst met behulp van EMDR en EFT. Dit gaat spelenderwijs en heel snel.
Na 12 sessies ronden we het af. Marit heeft weer haar kracht teruggevonden en verliest zichzelf niet meer in angst als ze naar bed moet. Zij kan het nu weer zelf en dat geeft haar zelfvertrouwen een leuke boost! Ook de dwanghandelingen heeft Marit niet meer nodig, ze voelt weer meer grip op haar leven. Verdriet om haar moeder heeft Marit natuurlijk nog steeds. Met dat gemis zal zij moeten leren leven en dat is niet iets wat je in een tiental sessies verwerkt kan hebben. Dat zal het leven haar leren. Zij heeft zelf een manier gevonden hoe zij de verbinding met haar moeder altijd kan blijven voelen. Marit heeft nu de balans gevonden die nodig is om dat grote kruis te kunnen dragen. Wat een kanjer, die Marit!
Boekentips van ervaringsdeskundige kinderen:
‘Ik krijg tranen in mijn ogen als ik aan je denk’ van Ineke van Essen
‘Het sprookje van de dood’ van Marie-Claire van der Bruggen
‘Derk Das blijft altijd bij ons’ van Susan Varley
‘Ik zal je nooit vergeten’ van Riet Fiedelaars-Jaspers
Comments are closed.