Je hebt van die hele lieve, zachte kinderen. Bijna te lief. Ze zijn zo bescheiden, nemen weinig ruimte in en laten zich regelmatig de kaas van het brood eten. Pleasers; als de ander het goed heeft zijn zij ook blij. Deze kinderen kunnen zo vreselijk lijden onder het harde leven op aarde. Het lijken engeltjes uit de hemel die ontdekken dat ze niet meer in de hemel zijn.

Weerbaarheid is vaak een groot issue voor deze prachtige en gevoelige kinderen. In de breedste zin van het woord: opkomen voor zichzelf tegenover andere kinderen, een andere mening durven hebben dan je ouders (identiteitsontwikkeling) en dus pleasen, angst na het kijken naar spannende films die ze volgens de kijkwijzer best zouden mogen zien, ontroostbaar zijn bij dierenleed. Niet zelden zijn deze kinderen overtuigd vegetariër. Vaak roepen ze veel moedergevoelens op: kom maar hier, ik zal je beschermen. Vaak hebben ze soortgelijke, vreselijk lieve ouders. In hun goede intentie hun kind te beschermen zie ik deze ouders vaak iets vergeten: Ze zijn zo zachtaardig dat ze niet goed met hun kind durven te dollen, of ze zijn het zelf ook niet gewend. Een beetje voor de gek houden soms, regelmatig een beetje plagen. Het is vreselijk belangrijk dat dit in de opvoeding wordt meegenomen.

Want waar kunnen kinderen nou meer in veiligheid leren hoe om te gaan met plagende opmerkingen, dan van hun liefhebbende ouders? Waar een klasgenoot niet aanvoelt dat het te ver gaat (want deze engeltjes geven dat vaak moeilijk aan) heeft een ouder dat haarfijn door en kan op tijd stoppen, erkennen, en samen bespreken hoe er mee om te gaan. Weerbaarheid is: niet zo snel verrast zijn door, voorbereid zijn op: pestende opmerkingen, nare gebeurtenissen in de wereld, slecht nieuws. Leren incasseren…..leren relativeren en gevat reageren.