Een kind leert gaandeweg omgaan met zijn emoties. Zo heeft het vaak sterke emoties bij zaken waar een volwassene niet meer van onder de indruk is, simpelweg omdat ze het al zo vaak hebben doorgemaakt. Hoe belangrijk is het dus om goed door je emoties heen te leren gaan als kind!

Voor ouders zijn de nare gevoelens van hun kind soms lastig om aan te zien. Het is bijna onverdraaglijk om je kind te zien lijden. Dit kan tot gevolg hebben dat je onbewust de neiging hebt je kind zo snel mogelijk bij zijn verdriet vandaan te leiden: ach, het valt wel mee! (miskenning) afleiden of nog erger: snoepje als troost.

Ook is de valkuil voor de ouder om te snel naar de oplossing toe te willen. Het kind heeft verdriet en de ouder wil weten waarom en waardoor, zodat het zo snel mogelijk kan handelen. Goede intenties, maar een gemiste kans om het gevoel af te maken.

Een kind met verdriet heeft troost nodig en begrip en erkenning voor zijn gevoelens. Sommige ouders maken de vergissing dat ze pas kunnen troosten als ze weten en begrijpen wat er aan de hand is. Hun behoefte aan informatie kan dan zorgen dat ze het kind storen in het doorleven van zijn gevoel, want het bedenken van de antwoorden is een cognitief iets en de gevoelens duidelijk niet.

Troosten dus en niet teveel praten! De omstandigheden zijn nog niet interessant, want je kind leert doorvoelen. Emoties zijn als golven. Ze komen en ze gaan. Wanneer je in verbinding staat met je kind tijdens het troosten kun je deze golven meevoelen. Wanneer de laatste golf voorbij is kun je prima alsnog je vragen stellen. Als je kind erkenning heeft gekregen op zijn gevoelens kan het vaak een eventueel eigen aandeel in de gebeurtenis ook beter zien.