Sabine van 7 jaar wordt bij mij aangemeld omdat ze zo apart is. Mensen krijgen geen hoogte van haar. Ze kan soms opmerkingen maken die niet bij de situatie passen, ze heeft geen vriendinnen, ouders hebben ook geen idee of ze die mist of niet, ze kan soms apathisch voor zich uit zitten kijken en reageert geregeld niet of merkwaardig op anderen. Haar contactname is op zijn zachtst gezegd bijzonder. Op school gaat het best oké, ze leert wel en gaat vooruit.

Sabine heeft een hele moeilijke start gehad, ze is ruim 12 weken te vroeg geboren, heeft wekenlang in de couveuse aan slangetjes gelegen en heeft echt moeten vechten voor haar bestaan. Er was beperkt fysiek contact mogelijk met haar ouders. Ze is door het oog van de naald gekropen, maar het is haar gelukt!

In de praktijk wil dit bijzondere meisje niet zoveel, ze staat er afwachtend bij en speelt in eerste instantie wat apathisch een spel mee. Ik besluit heel nauwkeurig te kijken wat haar aanspreekt. Het magische zand vindt ze wel interessant en weer wat later is de vingerverf een schot in de roos. Ze zegt er niks bij, maar als in extase is ze bezig te klodderen. Eerst een poos met een vingertop, maar al gauw verdwijnen hele handen in de potjes. Ik heb er natte lappen bij liggen om haar tussendoor zwijgzaam schoon te maken. De verf hoeft ook niet meer op het papier. Het is het vastpakken van natte smurrie, handje open handje dicht, kleuren door elkaar. Haar mond hangt open en er komt veel speeksel naar buiten. Alles zit onder, maar ik zie dat ze iets zonder woorden uit zit te werken. Ik knoop geen gesprekje meer aan, maar benoem alleen maar: fijn he! Zoals dat voelt, helemaal van jou…

De daaropvolgende sessies wil ze alleen maar vingerverven. Het herhaalt zich. Ik regel een goeie voorraad vingerverf, want het is niet meer te hergebruiken. Steeds weer hetzelfde. De kritische therapeut in mij vraagt zich soms af of we echt goed bezig zijn. Gebeurt er wel echt wat? Maar de therapie zit hem soms in iets wat ik niet vooraf had bedacht en soms wordt dat pas later zichtbaar: de eerste keer wilde ze niet de praktijkruimte uit, moest ik haar met veel natte lappen schoon vegen. Verderop wilde ze wel naar het aanrecht om zich schoon te wassen en begon ze ook tegen me te kletsen. De laatste en tiende sessie hebben we samen de hond uitgelaten.

Ze is helemaal terug bij zichzelf gekomen en van daaruit naar buiten getreden. En dat is ook merkbaar. Ze maakt amper nog niet passende opmerkingen, haar emoties zijn veel beter te herkennen en op de een of andere manier ook logischer in de situatie. Ze heeft opeens samenspel met andere kinderen en we hebben het er niet eens over gehad hoe dat precies moet. Voor haar was dat niet haar hulpvraag. Vanuit zichzélf voelt ze dat nu best aan.

Het leek alsof ze de tijd in de baarmoeder heeft herbeleeft en ingehaald. Dit keer zélf een moment gekozen heeft om naar buiten te treden; háár tempo, stapje voor stapje, op het moment dat zij eraan toe was en eerder niet.