Hoe een patroon het probleem in stand kan houden
Een jongen van 9 wordt vanwege zenuwtrekjes bij mij aangemeld. Vader heeft de informatie dat een intake zonder kinderen is over het hoofd gezien en neemt zijn zoon dus mee, moeder komt niet mee. Ik maak kennis met een strak gespannen jongetje. “Mees moet zelf beslissen of dit hem gaat helpen en of hij dus hiermee door wil gaan”, zegt vader. Het wordt een merkwaardige “intake”. Bij een intake ga je normaal echt de diepte in, allemaal informatie over het leven van het kind kan een rol spelen in het probleem. Wanneer kinder-oren dit horen geeft dat heel veel ongewenste lading wat een eigen leven kan gaan leiden in een kinderhoofd. Dat is zo onwenselijk dat ik de gebruikelijke intake loslaat. Ik stem af op Mees en kijk wat hij nodig heeft. Vader vraagt aan Mees wie er eerst de praktijk binnen loopt vader of Mees. Mees is erg gespannen, hij weet het niet. Vader legt alle verantwoordelijkheid bij zijn zoon: hij mag beslissen en moet vragen stellen aan mij, zodat hij weet wat ik precies ga doen met hem en of hij dat wel wil.
Mees overziet helemaal niet wat er met hem aan de hand is, weet dus ook niet wat hij zou moeten vragen. Ze hebben al eerder met Mees bij iemand gezeten, maar dat was niets. Want daar moest Mees vertellen hoe hij zich voelt aan de hand van plastic dieren. Dat wil Mees dus zeker niet weer. Er staan een paar plastic dieren op mijn tafel, dat zijn minpunten vrees ik. Steeds weer maak ik de toon luchtig en ontspannen en haal ik de druk eraf. Vader legt er steeds opnieuw druk óp.
Om Mees te ontlasten begin ik over mijn werk te babbelen, wat ik zoal doe, welke problemen kinderen zoal kunnen hebben en dat ik humor en luchtigheid erg belangrijk vindt en dat we niets gaan doen wat niet goed voor hem voelt. Dat staat Mees wel aan zie ik aan zijn gezicht. Vader vraagt of hij denkt dat ik hem zou kunnen helpen, dat hij dat wel zeker moet weten, want het kost ook geld. Mees kijkt weer gespannen, hoe weet hij zoiets zeker? Mees mag er over nadenken, het is zijn beslissing. Arme Mees. Daar krijg je toch gewoon zenuwtrekjes van?
Uiteraard bedoelt deze vader het goed. Hij wil het kind zijn eigen kompas laten volgen, niets overhaasten. Dat het kompas van zijn kind nog alle kanten uitgaat en dat hij het kompas van zijn ouders ook nodig heeft, heeft deze vader niet door. Helaas kan ik Mees niet helpen, want hij kon deze beslissing niet aan en is niet terug gekomen.
Ik heb nog contact gezocht met vader om het na te bespreken. Lastig, want om een spiegel als deze succesvol voor te kunnen houden is een reeds opgebouwde vertrouwensband wel nodig. En inderdaad, ik zag het allemaal fout volgens vader. Jammer, het was zo duidelijk hoe dit probleem in elkaar stak, ik had Mees graag geholpen.
Comments are closed.