Vanaf dat Tess (5) naar school ging was het iedere ochtend een drama om op school achter te blijven. School zelf vindt ze leuk. Maar afscheid nemen van papa of mama was iedere ochtend heel lastig: dikke tranen en vastklampen alsof haar leven er vanaf hing. Juf moest haar echt overnemen, zodat mama zich snel uit de voeten kon maken en dan was het eigenlijk binnen een minuutje over en deed ze gewoon mee. Iedereen was het bijna gewend zo, er was al vaak met Tess over gesproken, zo ging het al dik een jaar. Niemand begreep echt waarom Tess het zo moeilijk bleef vinden, zelf wilde ze er niet over praten. Wie had gedacht dat een simpele tekening daar verandering in zou brengen?

Onderstaande tekening hielp Tess om het anders te gaan doen.

Boven zie je zoals het ruim een jaar ging. De smileys boven ieder plaatje laten zien of Tess een fijn of onprettig gevoel heeft in de getekende situatie, de kleuren groen en rood maken dat nog extra overzichtelijk. Groen is prima, rood is niet fijn.

Onder zie je zoals het ook kan gaan: zwaaien, een kus en ‘tot vanmiddag!’

Zonder er nog een woord aan vuil te maken lukt het Tess nu om op een fijne manier afscheid te nemen van haar moeder of vader. Het lijkt te simpel om waar te zijn, dus waarom werkt dit hier zo goed?

Door de gezichtjes erbij en het gebruik van de kleuren ziet Tess heel duidelijk dat het heftige huilen vooral voor haarzelf niet fijn is. Ook ziet ze heel duidelijk dat beide tekeningen dezelfde afloop hebben: mama is weg en dat is prima.

De kern van deze tekening was haar al keer op keer verteld, maar een tekening geeft zoveel inzicht: alles is tegelijk zichtbaar. De tekening vervliegt niet, zoals woorden dat wel kunnen, je hoeft dus niet “door te dringen” door het maar weer te herhalen. Ze kan er een poosje naar kijken, hem op zich in laten werken, de tekening zelfstandig opnieuw pakken. De verwachtingen en wanhoop van haar ouders zijn er op deze manier uitgefilterd.